ipək

1. is. Tut yarpaqları ilə bəslənən barama qurdlarının əmələ gətirdiyi çox incə və parlaq tellər və bu tellərdən toxunan qiymətli parçalar. <Əsgər:> Çit, ipək, məxmər, bafta, tafta – hər şeyim var. Ü. H.. Bir yığın tüllərə və ipəklərə bürünmüş qızlar gələr, oynarlar. H. C.. Buranın <Çalusun> bollu düyüsü və məşhur ipəyi vardır. M. İ..

2. Sif. mənasında. İpəkdən hazırlanmış, ipəkdən tikilmiş (toxunmuş). İpək paltar. İpək köynək. İpək pərdə. – Onlar ipək xalçalar döşənmiş aynalı pilləkənlərdən yuxarı çıxıb . . böyük salona girdilər. M. S. O.. Nazlı əynindəki tünd-şabalıd rəngli ipək köynəyini çıxartdı. . S. Rəh..

◊ İpək kimi – 1) çox incə, parlaq, yumşaq. İpək kimi saçları var. – Tüklərindir ipək kimi parlaq; Bədnəzərdən vücudun olsun iraq! M. Ə. S.. Of, nə yamandır o süzgün baxışlar; Ey ipək telləri zərəfşan gəlin! H. Cavid; 2) məc. mülayim, xoşrəftarlı, yumşaq. İpək kimi xasiyyət. – Deyir Məşədi bəy, alnında vüqar; Onun ipək kimi təbiəti var! S. V..